Close icon

Terug naar CollectieLab

Scheveningen rouwt

Inzending van Marieke

Eén reactie op “Scheveningen rouwt”

  1. Ofschoon het een uitermate droevige gebeurtenis is, is enige bescheidenheid ten aanzien van alle aan het drama gerelateerde berichtgevingen zeker niet ongepast. Het gros van de autochtone bevolking van Scheveningen heeft nauwelijks iets met surfen en zwemmen in zee. Dus ‘Scheveningen rouwt’ klinkt wel erg mooi en betrokken, maar binnen mijn kennissenkring (en die is niet klein) kende niemand een van de slachtoffers. Voorts vind ik dat er best wel verschil gemaakt mag worden tussen mannen die voor hun brood naar zee gingen en gaan en jongeren die voor hun plezier en/of ontspanning de zee proberen te bedwingen. Als dagelijkse zwemmer (ten tijde van het ongeval zwom ik aan de binnenkant van het havenhoofd) ken ik de gevaren van de zee. En als freelancer werkzaam op zee weet ik ook waar die zee toe in staat kan zijn. Mijn moeder verloor in 1964 haar neef Wim Spaans, die als matroos bij haar vader Willem Ment den Heijer op de SCH-167 voer. Mijn grootvader Willem Ment den Heijer moest bij terugkomst zijn zwager Willem Spaans vertellen dat zijn zoon overboord was geslagen tijdens slecht weer. Met uitzondering van zijn put is er nooit iets teruggevonden van Wim Spaans. En zo zijn er talloze herinneringen van familieleden die op zee zijn gebleven. Ik heb er met mijn moeder over gesproken, maar net als ik, heeft zij moeite met het feit dat vissers die voor hun bestaan naar zee gingen en daar hun leven lieten over één kam geschoren worden met recreanten die voor hun plezier het zoute water opzoeken. Met name omdat het zo’n gevoelige kwestie is, vereist de aandacht het nodige respect.

Deel jouw verhaal

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blijf op de hoogte

Schrijf je in voor de Muzee nieuwsbrief.